Ruim vijf jaar geleden wist ik: binnenkort ga ik met pensioen en dan wil ik iets doen met kunst en ouderen. Mijn werkgever de Hanzehogeschool had dit motto hoog op de agenda staan en nu ik tijd kreeg en vijf jaar daarvoor gestart was met schilderen, zocht ik hierin verdieping.
In Groningen bezocht ik het Pluscafé, een initiatief van Groningen Plus. We bespraken daar regelmatig een thema. Zelf vertelde ik over mijn hobby schilderen en dat ik binnenkort een non-fictieboek, een familiegeschiedenis ging uitbrengen. Eén van de bezoekers van het Pluscafé was journalist Arnold de Meijer, hij corrigeerde mijn boek. Hoe waardevol kan het zijn?
In 2011 had ik op initiatief van onze vijfjarige kleinzoon met hem een kinderboek geschreven en met hem en zijn opa dit boek geïllustreerd. Een jaar later was het klaar en bracht ik het uit. Onze kleinzoon gaf het de titel Lawaaipapegaai. In 2012 exposeerden we werken van onze jonge kunstenaar en van mijzelf in het Gemeentehuis in Aa en Hunze. Deze ontwikkelingen gingen zo snel en smaakten naar meer.
Tijdens het Pluscafé vertelde Gert Los in 2016 dat hij een idee had om Plussers samen, onder eigen regie, te laten ontdekken wat Samen Kunst Verkennen (deze titel ontstond gaande weg) kan betekenen bij het ouder worden. Wie wilde met hem dit project op poten zetten. Een idee dat precies in mijn straatje paste en ik heel interessant vond. Want leuk ouder worden betekend volgens mij ook je hersenen trainen en zo mogelijk langer gezond blijven.
Eigen regie
Voorop moest staan: Eigen regie, dus niet een cursus volgen, maar zelf ontdekken en zelf regelen en werken in kleine groepjes van 3 tot 5 mensen. We stelden een projectplan op en vroegen subsidie aan. Na onze persoonlijke toelichting kregen we steun van het Pronkjewail fonds. Deelnemers zochten we via een tweetal workshop (2016 en 2017) in samenwerking met het Noord Nederlands Toneel (NNT) Mijn man en ik hebben al dertig jaar een warme band met het NNT voorheen de Voorziening. Deze contacten hielpen om een enthousiaste, fantastische theatermaakster in te schakelen die de deelnemers uit hun comfortzone kon halen. Die samenwerking met het NNT heeft mooie momenten opgeleverd.
Theatergevoel
Onze goede relatie met het NNT monde uit in een korte voorstelling van Plussers en jongeren. Mijn man en ik deden ook mee. Het leven was drie maanden weer even compleet anders dan gebruikelijk: Workshops; Verkennen; Ouderen discipline bijbrengen; Openhartig; Respecteren van oud en jong; Grenzen verleggen; Zoeken; Vormgeven; Extra repetities; Op je tandvlees lopen; Herhalen; Verfijnen.
Het deed denken aan een project in het kader van het 50-jarig bestaan van de Commerciële Club in Groningen toen mijn man Geert en ik meespeelden in een theaterspektakel in de Martinihal. Ook toen waren er veel jongeren bij betrokken. Soms vraag ik mij wel eens af of we het samenwerken met jongeren onbewust opzoeken.
Special Olympic 2000
In 1999 was ik via mijn werk actief bij de voorbereiding van de proefspelen van Special Olympics in Groningen. In 2000 waren we allebei intensief betrokken bij die Special Olympics 2000, waaraan 52 landen deelnamen. Mijn man als chauffeur en ik als coördinator van het tolkenbureau. Dankzij onze dochter die op haar 16e met een groep mensen met beperking op stap was naar een eiland en dolgelukkig terugkwam, mochten ook wij een band met deze doelgroep opbouwen. Volkomen automatisch vielen grenzen weg, leeftijd speelde geen rol, het enige wat telt is dat je elkaar ziet als mens met mogelijkheden. Het motto van deze Spelen was: “Meedoen is belangrijker dan winnen”
Samen
Samen Kunst Verkennen gaat over samenzijn en soms ook oog hebben dat die ander even alleen iets wil doen. Elkaar respecteren, de ander zien en genieten van elkaars werk. In 2011 deed ik een workshop tekenen en schilderen. Ik zei vooraf: Ik kan niet tekenen en schilderen, maar wil het best een keer proberen.
In 2016 heb ik het werk gemaakt dat op de voorkant van mijn boek prijkt, ongelofelijk trots was ik en ben ik nog steeds! Dit gevoel gun ik iedereen!
December 2020, Mary Ritsema